معلق

شب روئيدن هجرت ، شب از ريشه پژمردن. شب تن پوش نو كردن ، ولي باز از درون مردن

كجا برگردم از وحشت ، از اين مرداب خاموشي. چه پنهان شد صداي من ، چه عريان شد فراموشي

كجا برگردم از پرسه ، چراغ عشق روشن نيست. نه همراه و نه هم وحشت ، كسي جز مرگ با من نيست

رداي مرگ مي پوشم برهنه زير اين خنجر ، خداحافظ شب تفته ، سلام اي باغ خاكستر

اگر دور و اگر نزديك ، تو را جز خود نمي دانم. چنان گم مي شوم در تو ، كه پيدا نيست پايانم.

گرفتار توام اما چه سرشارم از آزادي. خداوند جهانم من در اين ويرانه آبادي.

كمك كن اي سبك دامن جهان از سينه بردارم. كه از اندوه لبريزم ، كه از شبگريه سرشارم...

پ ن : سرزنشم نكنين...نميدونم بابت چه چيزي بايد خوشحال باشم تو اين روزاي زندگيم...حتي يه دلگرميه كوچيك...خيلي كوچيك.