گروه Riverside یک گروه پراگرسیو راک لهستانی است، که البته به زبان انگلیسی می خوانند. گروهی که در سال 2001 شکل گرفته. وقتی سیر تکاملی آلبومهای این گروه را بررسی میکند متوجه میشوید که با یک گروه شسته رفته سر و کار دارید . آلبوم هایی که شاید بتوان به روی هر کدام از آنها لقب شاهکار ( یا حداقل بی نظیر ) را گذاشت. گروهی که همه چیزش درست سر جای خودش است و از همه اجزای یک کار خوب موسیقی به اندازه کافی و به جا استفاده شده. با یک نگاه ساده میتوانید متوجه شوید که آنها نسبت به همه گروه هایی که از تم های شرقی در موسیقی شان استفاده می کنند حرفه ای تر هستند. ماریوس دودا خواننده و بیسیست گروه از گیتار بیس طوری استفاده میکند که انگار نه انگار که این ساز یک ساز ریتمیک است ، نه ملودیک. جنس موسیقی این گروه در کل خاکستری است. ترانه ها ، ملودی ها و جنس صدای خواننده گروه همه این حس را به شنونده منتقل میکنند. همه نت ها سر جای خودشان هستند بدون هیچ گونه شلوغ بازی اضافه و بدون هیچ افراط و تفریط. شنونده با شنیدن چندین و چند باره آهنگها به هیچ وجه احساس خستگی نمیکند. گروه Riverside اصلا اهل بریز و بپاش نیست و معمولا در سالنهای کوچک و کم جمعیت برای دوستداران واقعی موسیقی با ارزش کنسرت برگذار میکند. اشعار تامل برانگیز و استفاده از ملودی ها و ریتمهای متنوع که به بهترین نحو ممکن از موسیقی شرقی در آنها استفاده شده از ویژگیهای کارهای این گروه است. اگر حتی نگاهی به نام های آلبومهای این گروه بیاندازید متوجه فلسفه کاری گروه میشوید : Out Of Myself , Second Life Syndrome , Voices In My Head , Rapid Eye Movement , Anno Domini High Definition . وقتی یک موسیقی لایه های مختلف داشته باشد هرگز کهنه نمی شود. چرا که مخاطب همیشه چیزی برای کشف کردن دارد و این کنجکاوی او را حریص بیشتر گوش کردن میکند.
گروه Riverside چهارمین آلبومشان را منتشر کرده اند و بیشتر همه را انگشت به دهان گذاشته اند. آلبومهای قبلی شان واقعا شاهکار بودند و این یکی از هر چهار آلبوم قبلی بهتر است اما واژه ای بهتر از شاهکار باشد پیدا نمی کنم. در این آلبوم با یک آلبوم درجه یک سر و کار دارید که نمونه اس را نمی توانید پیدا کنید. این آلبوم هنوز سه ماهه هم نشده اما خبرها ار Soldout شدنش حکایت دارند. یعنی دیگر هیچ نسخه ای از آن در بازارهای جهانی وجود ندارد. و همه اش را خریده اند. ماه اول هم از طرف سایت معتبر متال همر نمره 10 گرفت و آلبوم ماه شناخته شد.
تا همین حالا هم نقدهای قرص و محکمی در محافل تخصصی موسیقی اروپا نوشته شده که نشان دهنده این است که کارهای این گروه به هیچ وجه جنبه سرگرمی ندارد و به چشم یک آلبوم جدی به آن نگاه کرده اند. اسم آلبوم آخر هست Anno Domini High Definition یعنی تعاریف متعالی بعد از میلاد مسیح . پنج اهنگ دارد که همه شان به اندازه اسم آلبوم عجیب و غریب است. هماهنگی فوق العاده ی بین گراد زینسکی ، گیتاریست گروه و لاپاژ کیبوردیست باهوش گروه به وجود آممده که مثال زدنی است.. آنها به طور عجیبی کار همدیگر را تکمیل می کنند و انگار کارشان از کار کلی گروه جدا و بزرگ نمایی شده است. الگوهایی شرقی موسیقی شان نیز همچنان پابرجاست و استفاده از موسیقی جز هم به حد اعلایش رسیده. در این دوره و زمانی که گوش کردن یک آلبوم تازه تامل برانگیز و قوی بسیار سخت است ، روح آدم را تازه می کند. انها در یکی از کارهایشان از یک نوازنده مهمان استفاده کرده اند که برای طرفداران موسیقی جز اسم آشنایی است. نیل مورس فقط برای چند ثانیه در یکی از آهنگها ساکسیفون زده که خود ماریوس دودا ، بیسیست و خواننده گروه گفته که این برای ما افتخار بزرگی است. در این آلبوم شاید به نظر برسد که موسیقی Riverside کمی معترض تر شده ولی به همان اندازه هم با ثبات و محکم است. هیچ کجای این آلبوم احساس نخواهید کرد که اعتراض آنها بی پایه و اساس است. هم خود گروه به اندازه کافی جا افتاده و ماهرانه کار کرده و هم ایده هایشان به اندازه کافی پرورده شده و قوام یافته. جالب اینکه منتقدهای موسیقی در اروپا آنقدر سوژه تکنیکی برای اشاره کردن داشته اند که توجه زیادی به اشعار نکرده اند و بیشتر درباره فرم موسیقایی گروه حرف زده اند. این آلبوم اثری است که گوش کردنش برای همه طرفداران موسیقی ارزشمند و پراگرسیو راک واجب (کفایی !!!) است.
تا همین حالا هم نقدهای قرص و محکمی در محافل تخصصی موسیقی اروپا نوشته شده که نشان دهنده این است که کارهای این گروه به هیچ وجه جنبه سرگرمی ندارد و به چشم یک آلبوم جدی به آن نگاه کرده اند. اسم آلبوم آخر هست Anno Domini High Definition یعنی تعاریف متعالی بعد از میلاد مسیح . پنج اهنگ دارد که همه شان به اندازه اسم آلبوم عجیب و غریب است. هماهنگی فوق العاده ی بین گراد زینسکی ، گیتاریست گروه و لاپاژ کیبوردیست باهوش گروه به وجود آممده که مثال زدنی است.. آنها به طور عجیبی کار همدیگر را تکمیل می کنند و انگار کارشان از کار کلی گروه جدا و بزرگ نمایی شده است. الگوهایی شرقی موسیقی شان نیز همچنان پابرجاست و استفاده از موسیقی جز هم به حد اعلایش رسیده. در این دوره و زمانی که گوش کردن یک آلبوم تازه تامل برانگیز و قوی بسیار سخت است ، روح آدم را تازه می کند. انها در یکی از کارهایشان از یک نوازنده مهمان استفاده کرده اند که برای طرفداران موسیقی جز اسم آشنایی است. نیل مورس فقط برای چند ثانیه در یکی از آهنگها ساکسیفون زده که خود ماریوس دودا ، بیسیست و خواننده گروه گفته که این برای ما افتخار بزرگی است. در این آلبوم شاید به نظر برسد که موسیقی Riverside کمی معترض تر شده ولی به همان اندازه هم با ثبات و محکم است. هیچ کجای این آلبوم احساس نخواهید کرد که اعتراض آنها بی پایه و اساس است. هم خود گروه به اندازه کافی جا افتاده و ماهرانه کار کرده و هم ایده هایشان به اندازه کافی پرورده شده و قوام یافته. جالب اینکه منتقدهای موسیقی در اروپا آنقدر سوژه تکنیکی برای اشاره کردن داشته اند که توجه زیادی به اشعار نکرده اند و بیشتر درباره فرم موسیقایی گروه حرف زده اند. این آلبوم اثری است که گوش کردنش برای همه طرفداران موسیقی ارزشمند و پراگرسیو راک واجب (کفایی !!!) است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر